Οι ψευτόμαγκες αντιδρούν εκεί που τους παίρνει. Στα γήπεδα, άντε και σε κανένα νυχτερινό κέντρο για καμιά παραγγελιά. Η οργή ξεσπά σε χώρους στους οποίους καμία εξουσία δεν ενοχλείται. Αραγε όλοι αυτοί ήξεραν τον Λάκη Σάντα;
O φόβος λοιπόν... Αυτός εξελίχθηκε σε κύριο παράγοντα εξέλιξης του τελικού. Ο φόβος, ή καλύτερα, ο τρόμος. Διότι ο Παναγιώτης Μαλλιαρίτσης τρόμο ένιωσε όταν είδε τον ανεγκέφαλο να σημαδεύει το γιό του από τα δύο μέτρα με πιστόλι φωτοβολίδας. Το ίδιο και ο Μαρσέλο Σαρμιέντο όταν διαπίστωσε ότι διέτρεχε κίνδυνο το μόλις δύο ετών παιδί του στην εξέδρα (καλά, και αυτός δεν ήξερε, δεν ρώταγε;).
Οι δηλώσεις του Γιώργου Δώνη κατακρίθηκαν από πολλούς. Πράγματι, σε σημεία τους χαρακτηρίστηκαν από υπερβολή. Αλλά ποιος μπορεί να διαφωνήσει με την άποψη ότι το ελληνικό κράτος κάνει τους οίκους ανοχής να μοιάζουν με παρθεναγωγεία; Αλλοίμονο, στην Ελλάδα του 2011, στην Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των απολύτως αναξιόπιστων πολιτικών και της ατέρμονης παρακμής των πάντων όλοι γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας και έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας.
Είναι, πλέον, πασιφανές. Ο Ελληνας δεν τολμά. Βγάζει τα (ατελείωτα) κόμπλεξ του εκεί που τον παίρνει. Στα γήπεδα, άντε και σε κανένα νυχτερινό κέντρο για καμιά παραγγελιά. Όταν όμως το αφεντικό του, του κόβει το μισθό στη δουλειά, ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Όταν η κυβέρνηση του στερεί δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με κόπο και ιδρώτα χρόνια τώρα, ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Η οργή ξεσπά σε χώρους στους οποίους καμία εξουσία δεν ενοχλείται. Και εννοείται ότι ξεσπά κατά αθώων.
Βγάλαμε και άλλο ένα συμπέρασμα από το σαββατιάτικο τελικό-ΝΤΡΟΠΗ. Ο Ελληνας έχει χάσει πλέον κάθε αίσθηση κοινωνικότητας, συντροφικότητας, δεν έχει καμία κουλτούρα συνύπαρξης και, κακά τα ψέματα, είναι βαθύτατα συντηρητικός. Το διαφορετικό (ο ξένος, ο γκέι, ο αντίπαλος οπαδός, το άλλο φύλο) δεν γίνεται, πλέον, ανεκτό. Οι περισσότεροι από μας κλειστήκαμε στο μικροκοσμό μας και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε μακριά από τη μύτη μας. Σαπίζουμε ως χώρα και ως κοινωνία και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ατομική σωτηρία και το πώς θα διατηρήσουμε τις μικροανέσεις μας.
Ποδοσφαιρικά δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πεις. Οσο παίχθηκε ποδόσφαιρο (πριν εισβάλλουν, δηλαδή, οι δήθεν επαναστάτες χούλιγκαν στον αγωνιστικό χώρο) η ΑΕΚ εξαργύρωσε με τον καλύτερο τρόπο τη δίψα της για το τρόπαιο και τη μεγάλη εμπειρία των παικτών της. Σαφέστατα, στήριξε τη νίκη της σε ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι ακόμα και αν το γκολ του Λυμπερόπουλου ακυρωνόταν, η Ενωση θα έβρισκε το δρόμο προς τη δόξα. Ο Ατρόμητος είχε ένα πολύ καλό διάστημα στα πρώτα 20 λεπτά της επανάληψης, έκανε το παιχνίδι του αλλά προδόθηκε από τη χαρακτηριστική, πλέον, αδυναμία του στο σκοράρισμα.
ΥΓ1. Κρίμα για τον καλύτερο Ελληνα παίκτη της τελευταίας 15ετίας, τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Κρίμα γιατί δεν μπόρεσε να χαρεί όπως θα ήθελε τον πρώτο τίτλο της μεγάλης καριέρας του. Όπως και να έχει όμως, μία αδικία αποκαταστάθηκε. Τα Φιλιατρά σε καμαρώνουν Νικόλα...
ΥΓ2. Στην ΕΠΟ δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα πλέον. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο τελικός του Κυπέλλου εξελίσσεται σε ένα μεγάλο φιάσκο. Η διοργάνωση ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ κάτι που σίγουρα θα πρέπει να προβληματίσει ένα σκεπτόμενο άνθρωπο όπως είναι ο Σοφοκλής Πιλάβιος.
ΥΓ3:. Το Σάββατο "έφυγε" ο Λάκης Σάντας... Οχι, ανεγκέφαλοι, δεν είναι βετεράνος ποδοσφαιριστής. Είναι αυτός ο οποίος μαζί με τον Μανόλη Γλέζο, είχε τα ΑΝΤΕΡΑ να κατεβάσει τη σημαία των ναζί από την Ακρόπολη. Εσείς θα το κάνατε ποτέ ή θα εκλιπαρούσατε τον κατακτητή για ένα κομμάτι βρώμικο ψωμί;
Πηγη...http://www.contra.gr/Soccer/Hellas/GreekCup/Atromitos_AEK/320825.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου